Η Δραματοθεραπεία αποτελεί μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, της οποίας η εκπαίδευση και πρακτική έχει καταφέρει να είναι ισότιμα στους κύκλους των υπόλοιπων θεραπευτικών προσεγγίσεων μόλις τα τελευταία πενήντα χρόνια στην Ευρώπη και ακόμα αργότερα στην Ελλάδα, παρόλο που συναντάται με διαφορετική μορφή χρόνια πριν στις αρχαίες θεραπευτικές τελετουργίες και στο αρχαίο θέατρο. Ετυμολογικά, προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «δράω-ώ» που σημαίνει πράττω, άρα υπάρχω και τη θεραπεία, η οποία ορίζεται ως η διαδικασία ίασης σε επίπεδο σωματικό, ψυχικό και κοινωνικό. Ανήκει στις θεραπείες μέσω τεχνών και αξιοποιεί όλες τις πτυχές της θεατρικής τέχνης: φωνή, κίνηση, ρόλους, αυτοσχεδιασμούς, σενάριο, μάσκες, σκηνογραφία, φωτογραφία, κοστούμια, φωτισμό κ.λ.π. Όλες οι παραπάνω τεχνικές σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός ασφαλούς θεραπευτικού πλαισίου, αξιοποιούνται με απώτερο σκοπό την αλλαγή: καθρεπτίζονται εμπειρίες, εκφράζονται συναισθήματα, καλύπτονται οι πρωταρχικές ανάγκες του ανθρώπου για παιχνίδι, δημιουργικότητα και ερμηνεία ρόλων1.

Η πρώτη που εισάγει τις θεωρητικές αρχές της δραματοθεραπείας είναι η Sue Jennings, με επιρροές από την ψυχοδυναμική προσέγγιση, τις αναπτυξιακές θεωρίες του J. Piaget και του Er. Erikson, τη θεωρία του παιχνιδιού, τη θεωρία των ρόλων και των δυναμικών ομάδας. Βασική αρχή της προσέγγισης αποτελεί η δυνατότητα να επεξεργαστεί ο θεραπευόμενος οποιαδήποτε εμπειρία του από την απόσταση που παρέχει μια ζωγραφιά, ένας μύθος, ένας ρόλος κ.λ.π. Έτσι μπορεί να εκφράσει όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με άλλον τρόπο, να πει την ιστορία του χωρίς να περάσει από τη λογοκρισία της συνείδησης. Κυρίως, μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πρωταρχικό υλικό: να έρθει σε επαφή με το βίωμά του, να το δει από διαφορετικές προοπτικές, να το αλλάξει, να πειραματιστεί μαζί του.

Απευθύνεται σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες, διαγνωστικά και θεραπευτικά, ενώ εφαρμόζεται ατομικά και ομαδικά.

Τύποι συνεδριών:

  • Συνεδρίες δημιουργικής έκφρασης
  • Συνεδρίες διαγνωστικές
  • Συνεδρίες συγκεκριμένου στόχου
  • Συνεδρίες θεραπευτικές

Τεχνικές:

  • Ασκήσεις ενσωμάτωσης: ασκήσεις χαλάρωσης, φωνής, γυμναστικής, ομαδικά παιχνίδια συνεργασίας ή ανταγωνισμού, καθοδηγούμενη φαντασία κ.α.
  • Προβολικές τεχνικές: ζωγραφική, πηλός, πλαστελίνη, κατασκευή μασκών, δημιουργία ιστοριών, παιχνίδι με άμμο κ.α.
  • Ρόλοι: δραματοποίηση ιστοριών, παντομίμα, αυτοσχεδιασμοί κ.α.

Ο συμμετέχων σε μια δραματοθεραπευτική συνεδρία πραγματοποιεί ένα ταξίδι από την εξωτερική πραγματικότητα που βιώνει σε μια φανταστική πραγματικότητα και πάλι πίσω. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής συνδέεται με το δυναμικό του, ανακαλύπτει νέες προοπτικές, κατανοεί το συναίσθημά του και έτσι πραγματοποιεί την αλλαγή του. Ο δραματοθεραπευτής γίνεται συνοδοιπόρος, διασφαλίζοντας ένα κλίμα εχεμύθειας, σεβασμού και ελευθερίας έκφρασης. Δεν κατευθύνει, δεν παρεμβαίνει, δεν εξουσιάζει. Όταν χρειάζεται μόνο, βγάζει χάρτη και πυξίδα να επαναπροσδιοριστεί η διαδρομή…

Close Menu